Dagverslag: Een glimp in het leven van Patrick, een gepassioneerde vrachtwagenchauffeur die al 37 jaar lang nationale en internationale wegen over reist op vier wielen.

Nieuwe medewerkers bij TLV worden voorgesteld aan de wereld van transport door een mini-stage bij een transportbedrijf tijdens hun eerste werkweken. Ze gaan één dag mee met een vrachtwagenchauffeur en worden zo ondergedompeld in de dagdagelijkse realiteit. Het is belangrijk om een goed beeld te krijgen van de sector en het beroep om zo transporteurs het best te kunnen bijstaan.

Shannon Van den Borre, nieuw bij TLV als marketing, communicatie en event coördinator, mocht één dag het beroep van chauffeur meebeleven. Met jarenlange ervaring in het vak, neemt Patrick Van de Maele, chauffeur bij Trans Europe Express (TEE), ons mee op weg door zijn leven als vrachtwagenchauffeur.

Interview en verslag: Shannon Van den Borre

De dag begint wanneer ik me aanmeld bij de balie van Trans Europe Express (TEE) in
Erpe-Mere. Het is nog vroeg, maar ik word onmiddellijk ontvangen met een glimlach. Patrick stond al grapjes te maken bij de planning en de sfeer zat duidelijk al goed. We bereiden ons voor op de rit van vandaag door veiligheid schoenen, een helm en een fluojas klaar te nemen. Patrick overloopt met mij kort de planning, neemt nog een koffie voor onderweg en zo staan we beiden klaar voor de rit naar de eerst klant.

‍

De vluchteling

Patrick en ik maken kort even kennis en al snel blijkt dat hij al jarenlange ervaring heeft als beroepschauffeur. Patrick vertelt me over de weg die hij afgelegd heeft als chauffeur en waar het allemaal begon. “Mijn schoonvader is de persoon die me geïnspireerd heeft om in de transportsector te starten. Collega-chauffeurs en vrienden kenden hem als ‘de vluchteling’ vanwege de lange afstanden die hij aflegde met de vrachtwagen.”, vertelt hij ludiek.  Hoewel zijn oorspronkelijke passie toch wielrennen was, moest hij na een spijtig ongeval tijdens zijn wielrencarrière nieuwe keuzes maken. Uiteindelijk trok de vrijheid van chauffeur, zowel op de weg als in de verdere internationale ritten, hem aan. Patrick vertelt mij met veel fierheid over TEE en de fijne werksfeer. Hij benadrukt dat er met veel respect en zorg omgegaan wordt met de werknemers.

De weg lijkt me uitzonderlijk rustig voor een woensdagochtend tijdens een spitsuur. Deze situatie brengt ons naar een volgend onderwerp: Merkt Patrick een groot verschil aan chauffeur zijn vandaag of vroeger? Hij hoeft er niet lang over na te denken. Voor hem is het verschil groot. Het toegenomen verkeer en de gestegen werkdruk door striktere controle op rij- en rusttijden zijn het eerste antwoord.
“Tot een aantal jaren terugging het bij chauffeurs vooral over zoveel mogelijk rijden. Vroeger was er ook meer ruimte voor sociale interactie tussen chauffeurs. Vandaag is er grote concurrentie tussen chauffeurs en bedrijven onderling. Wanneer ik startte als chauffeur was er echt een groepsgevoel, een community. Iedereen hielp elkaar en je was gewoon chauffeur, los van je nationaliteit of voor wie je reed. Vandaag ervaar ik dat, jammer genoeg, veel minder.”, voegt Patrick eraan toe.

Ondertussen komen we aan bij de eerste klant. Het is niet onmiddellijk duidelijk waar we verwacht worden voor aanmelding en administratie. Na telefonisch contact met de planning bleek dat ook zij geen wijzigingen mee gekregen hebben. We proberen de juiste locatie dus zelf te zoeken. Na een tijdje, vinden we onze weg naar de ontvangstbalie en de weegbrug. Onze wachttijd loopt hier al snel op tot een vol uur.

‍

Rust in de cabine

‍
Het geeft mij de ruimte om Patrick te vragen hoe hij een typische dag voor zichzelf als vrachtwagenchauffeur zou omschrijven.  
Het wordt me snel duidelijk dat de nationale ritten eerder een uitzondering zijn voor hem. Zijn werkweek begint doorgaans al op zondagavond met het klaarleggen van zijn spullen voor de internationale ritten die hij maakt. Op maandagochtend vertrekt hij vroeg richting TEE, hij haalt zijn trailer op en vertrekt dan liefst zo snel mogelijk naar de eerste klant. “De dag is echter allesbehalve voorspelbaar. Onderweg naar mijn bestemming moet ik vaak omgaan met files, wachttijden en andere onverwachte obstakels.”, legt Patrick nog uit.  

‍
Het valt me ineens op dat de radio helemaal niet aanstaat in de cabine. Ik vraag Patrick of dit een bewuste keuze is. “Tijdens het rijden geniet ik van de rust in mijn cabine, zonder enige afleiding van de radio.”, aldus Patrick.

‍

Een vriendelijke broer in Zuid-Frankrijk

De aanmelding bij de klant en een eerste keer wegen zijn net achter de rug. We rijden nu naar de locatie waar de goederen ingeladen zullen worden. Dit verloopt heel snel. We gaan terug richting de weegbrug om alle administratie in orde te brengen. Drie kwartier later zijn we onderweg naar een volgende stop waar we kort na de middag zullen aankomen.

Vanwege onze aankomst tijd, zijn ook de medewerkers van onze volgende stop in middagpauze. Patrick en ik maken daar gebruik van om wat leuke herinneringen boven te halen aan zijn internationale ritten. Hij vertelt me met veel enthousiasme over de mooie landschappen die hij tijdens deze ritten heeft mogen zien. Ik vraag hem naar één specifiek verhaal die hij zich voor altijd zou herinneren. Een verhaal uit Zuid-Frankrijk komt boven. Een hartverwarmend verhaal over hoe hij door een lokale boer werd ontvangen met koffie en een diepgesprek had vroeg in de ochtend voor hij zijn vrachtwagen zou laden. “Vroeger waren dergelijke gastvrije momenten niet ongewoon”, zegt Patrick mij.  “Maar vandaag de dag zie ik een grote verandering naar sneller laden en lossen, met minder ruimte voor een fijne babbel.”, voegt hij toe met enige teleurstelling in zijn stem.

‍

Ik hou er van om een hele week op weg te zijn richting het zuiden. De planning weet dat ik hun dan bedank voor de week vakantie.

Ik werd benieuwd naar mogelijke verrassende aspecten van zijn werk waar mensen misschien niet aan zouden denken. Iets wat mij bij de eerste stop onmiddellijk opviel was dat onze taak niet enkel laden en lossen was. Patrick gaat akkoord en voegt toe: “Veel mensen realiseren zich niet dat ons werk meer omvat dan alleen van punt A naar punt B rijden. We komen op diverse locaties binnen een bedrijf voordat we daadwerkelijk kunnen laden en lossen. Vaak moeten we ook nog zelf de handen uit de mouwen steken bij het laad- en losproces.”

‍

Genieten van de kleine dingen

Hij kaart ook het onderwerp van verkeersveiligheid aan. Ik hoor enkele schrijnende verhalen van zware ongevallen te wijten aan onderschatting van de remafstand van een vrachtwagen.

We rijden richting West-Vlaanderen. Het veranderend landschap brengt me bij de vraag:

“Wat zijn enkele van de beste uitzichten die je hebt gezien tijdens het rijden, en welke routes zijn het meest indrukwekkend?”. Patrick vertelde me al dat hij heel erg geniet van internationale ritten. De planning weet ondertussen dat ze deze ritten zonder moeite aan hem kunnen geven. Het Zuiden spreekt hem het meeste aan. “De combinatie van prachtige landschappen en gastvrije culturen maakt deze ritten voor mij eerder een plezierreis dan werk.”, lacht Patrick.

Patrick en ik zijn ondertussen een halve dag op weg samen. Uit onze gesprekken merk ik dat hij een zeer rustig persoon is die wel graag een babbeltje slaat. Ik vroeg hem dan ook, uit nieuwsgierigheid, waar hij zoal het meest van geniet tijdens zijn ritten alleen.
De landschappen onderweg en een tas koffie was zijn antwoord. Genieten van de kleine dingen des levens dus.

We zijn aangekomen bij een volgende klant. Ook hier krijgen we te maken met lange wachttijden voor het lossen van onze goederen. Wat sterk opvalt, is dat er heel wat verkeer is bij deze site en er maar weinig ruimte is voor een gesprek dat los staat van transport kwesties. Langdurige blikken onze richting uit doen me verder ook vermoeden dat men het niet dagelijks meemaakt een vrouw te zien in de cabine.

Ikzelf voel me toch al wat vermoeid worden door te focussen op de weg en onze gesprekken. Ik vraag Patrick hoe hij alert en geconcentreerd blijft tijdens zijn lange uren achter het stuur. “Over het algemeen heb ik weinig moeite met lange ritten. Als ik echt een antwoord zoek, zou ik zeggen dat een koffietje mij wel helpt.”, zegt Patrick vlotjes. Hij is deze ritten duidelijk gewoon en heeft er al veel langere achter de rug.

In de cabine zie ik toch wat technische snufjes zoals dodehoekcamera’s, tachograaf en een GPS aanwezig. Ik ben benieuwd welke technologieën hem helpen bij zijn job.

Blijkt dat de komst van de GPS zijn werk aanzienlijk heeft vergemakkelijkt. Patrick vertelt mij verhalen over hoe hij vroeger met een kaart zich moest navigeren. Patrick is ook niet verlegen en legt uit dat hij vroeger wel vaker bij bedrijven of tankstations binnenstapte om de weg te vragen. “Zo heb ik ook een woordje Italiaans geleerd.”, vertelt hij trots.

In de namiddag wijzigt Patrick zijn planning plots. Door vertraging in de voormiddag is één van de klanten weggevallen en vervangen door een nieuwe, meer gelegen op onze route. Patrick stemt nog even af met de planning en start zo zijn nieuwe route.

Het stresspijl stijgt lichtjes, want de voorspelde aankomsttijd is later dan de openingsuren van het bedrijf. We komen uiteindelijk net op tijd aan en worden opgewacht voor het laden van onze laatste lading van vandaag. Nadat alles ingeladen is, vertrekken we terug richting Erpe-Mere om onze werkdag af te sluiten.

Het was interessant om het leven van een vrachtwagenchauffeur zoals het dagdagelijks is mee te mogen maken. Er komen heel wat onverwachte situaties en herplanning bij kijken waar je niet direct bij stilstaat. Moe maar voldaan kijken Patrick en ik even terug op hoe de dag verlopen is en neem ik afscheid van hem.

‍

In april van dit jaar mocht VPD Transport & Logistics de prijs van Transporteur van het Jaar in ontvangst nemen tijdens de Transport & Logistics Awards. Meer hadden we niet nodig om naar Asse te trekken, gewapend met een microfoon, een camera en heel wat vragen. Het werd een zeer boeiend en leerrijk gesprek met CEO Steven De Bruyn.

‍

Interview: Jan Soenen en Céline Heirwegh

‍

TLV magazine: Proficiat Steven met jullie titel van Transporteur van het Jaar. Hadden jullie het verwacht?

Steven De Bruyn: “Bedankt! We waren heel tevreden met het dossier dat we hadden samengesteld. Op zich was de deelname en het dossier samenstellen voor ons al een zeer waardevolle oefening. Het dwingt je om even afstand te nemen en na te denken over je activiteiten in het verleden, heden en toekomst. Voor ons was dit al een zeer interessante ervaring.

Toen we de namen van de kandidaten zagen, gingen we uit van een stevige concurrentie. We waren dus absoluut niet zeker dat we zouden winnen. We wisten wel dat we een goede kans maakten. Dat maakt het extra speciaal, dat we tegen zulke namen gewonnen zijn.

In 2018 hadden we al deelgenomen aan de Truck Safety Award, waar we als winnaar uit de bus kwamen. Toen ontstond de ambitie en het plan om ooit mee te doen voor Transporteur van het Jaar.”
‍

Ambitie met een meerkost

TLV: De jury was onder meer onder de indruk van jullie ambities rond koolstofvrij transport. Vanwaar de keuze om duurzaamheid als het DNA van VPD uit te dragen?

SDB: “Er zijn verschillende redenen. Ten eerste weten we allemaal dat logistiek een impact heeft op de CO2-uitstoot en het fijnstof in de steden. Vanuit het standpunt van maatschappelijk verantwoord ondernemen was het de logische stap om te bekijken wat we konden doen en op welke termijn. We hebben daar een mooi maar uitdagend traject voor uitgetekend.

Persoonlijk ben ik zeer begaan met het milieu en dat is ook het geval voor heel wat mensen hier op de werkvloer. We mogen niet blind zijn voor de milieuproblematiek en we vinden dat ook wij onze verantwoordelijkheid moeten opnemen.”
‍

TLV: Komt het enkel van jullie uit of is het ook op vraag van jullie klanten?

SDB: “Sommige klanten trekken zelf de duurzaamheidskaart, dus dat gaat soms hand in hand. Dan kan je samen trajecten uitstippelen en ontwikkelen, wat heel fijn is.”
‍

TLV: Bij de klanten die resoluut zelf voor duurzaamheid kiezen, is het waarschijnlijk gemakkelijker om de meerkost voor duurzaam transport door te rekenen?

SDB: “Dat klopt! Bij andere klanten is het soms iets lastiger, maar dat is een kwestie van tijd. We gaan sowieso door met onze plannen, dus uiteindelijk zal iedereen moeten instappen. Wij zien geen alternatief. Het is gewoon een must, want er is maar één planeet.

Het is wel belangrijk om de term meerkost te leren begrijpen. We hebben de oefening gedaan met The New Drive, dat gebruik maakt van een TCO-calculatiemodel waarmee je klassieke thermische modellen kunt vergelijken met elektrische voertuigen op de totale levensduurte van een voertuig.

Het is een feit dat een elektrisch voertuig in aankoop veel hoger ligt (maal twee of maal drie), maar er zijn ook elementen die ervoor zorgen dat je met elektrische voertuigen een voordeel hebt t.o.v. voertuigen met verbrandingsmotor. Elektrische voertuigen vereisen onder andere minder onderhoud. Ze gaan ook langer mee en de doorverkoopwaarde is vanzelfsprekend ook zeer interessant.

Het is uiteraard niet de bedoeling om de samenwerking met sommige klanten stop te zetten, maar we merken ook dat onze klanten daar meer en meer mee bezig zijn. Als we kunnen aantonen wat de positieve impact van elektrisch rijden is, dan ben ik ervan overtuigd dat ze zullen mee instappen. Wij zijn hoe dan ook niet van plan om af te wijken van ons pad. Het zal duurzaam zijn, of het zal niet zijn!”
‍

TLV: Is de voertuigenindustrie klaar om de ambitie van VPD waar te maken?

SDB: “Het aanbod is momenteel nog relatief beperkt, maar er beweegt wel van alles. Momenteel zitten we in een transitieperiode. Het kan ongetwijfeld allemaal een stuk efficiënter, maar we hebben er voor gekozen om nu al de nodige expertise op te bouwen. We willen vermijden dat we op een bepaald moment gedwongen worden om de transitie te maken en dan te moeten vaststellen dat we er niet klaar voor zijn.

We zijn alles in gereedheid aan het brengen om er zelf helemaal klaar voor te zijn. In Asse gaan we ons dak vol leggen met zonnepanelen in combinatie met een batterijpark. Op die manier kunnen we onze voertuigen ’s nachts opladen met energie die we overdag opwekken. Asse zal hiervoor als pilootproject dienen, om dit nadien te kunnen uitrollen naar de andere hubs. In Asse is het de bedoeling dat de zonnepanelen er nog dit jaar komen.”
‍

Stappenplan

TLV: De doelstelling van VPD is om tegen 2025 naar 80% emissievrije thuisleveringen over te schakelen. Hoever staan jullie hierin?

SDB: “Het afgelopen jaar hebben we fase 1 van onze planning afgerond. Dit deel heeft nog niet meteen te maken met elektrische voertuigen. We hebben eerst in kaart gebracht waar onze leveringen plaatsvinden. Tot voor kort leverden we over het hele land vanuit onze hub in Asse. Maar als je naar elektrisch rijden wil overschakelen, dan zijn die afstanden veel te lang. Met de huidige autonomie van de voertuigen is dit niet haalbaar. Dankzij onze mapping-oefening hebben we onze high density regio’s kunnen afbakenen.

De eerste stap was dus om dichter bij de eindklant te geraken. Daarom hebben we een netwerk van acht hubs uitgerold rond de steden waar we het meest leveren. Daarmee hebben we onze lastmile-kilometers al met 35% verminderd! Dat op zich is dus al een grote vermindering qua CO2-uitstoot, zonder intensief gebruik te moeten maken van elektrische voertuigen.

Ondertussen zitten we aan de tweede fase van ons plan, met name de aankoop en het testen van elektrische voertuigen. Nu hebben we een twaalftal lichte bedrijfsvoertuigen rondrijden. Tegen het einde van dit jaar zullen we onze allereerste Volta-truck in gebruik nemen. Eerst drie weken in test, om dan uiteindelijk over te gaan op een aankoop in de loop van volgend jaar. Nu zijn we vooral aan het testen met elektrische bestelwagens tot 3,5 ton. Ideaal voor onze activiteiten.

Het probleem van een elektrische bestelwagen van 3,5 ton, is dat je veel laadvermogen verliest door de batterijen. In de toekomst zullen die voertuigen ook beschikbaar zijn in een 4,2 ton variant, zodat het verlies aan laadruimte kan worden opgelost. In sommige landen mogen dergelijke voertuigen bestuurd worden door chauffeurs met een rijbewijs B. In België wordt hier momenteel over gesproken, dus we leven op goede hoop dat het ook bij ons zou kunnen. Dit zou echt een gamechanger kunnen zijn!”
‍

TLV: Welke technologie heeft volgens jou de grootste toekomst?

SDB: “Dit gaat voor een groot stuk afhangen van het type voertuig. Bij kleinere voertuigen wordt de voorkeur gegeven aan elektromotoren en bij zwaardere voertuigen aan waterstof. Hier hebben we ons geëngageerd om twee van onze bestaande dieseltrucks te laten ombouwen naar waterstof."
‍

TLV: Wat is voor VPD de grootste uitdaging vandaag en morgen?

SDB: “Bij duurzaam rijden, gaat het momenteel over de beschikbaarheid van geschikte voertuigen. De kleinere, lichte bestelwagens zijn oké, maar naar laadvermogen schieten ze wat te kort. 4,2 ton bakwagens zouden ideaal zijn voor onze business, maar hierop is het dus nog even wachten.

In een bredere context zijn er natuurlijk de problemen op de arbeidsmarkt. Niet alleen de beschikbaarheid van chauffeurs, maar ook planners, magazijniers en back-office medewerkers. We zitten momenteel volop in een war on talent. En de inflatie slaat wild om zich heen. De kosten die daarmee gepaard gaan, zijn een pittige uitdaging. Vooral om die kosten onder controle te houden. We moeten uiteraard onze marges veilig stellen omdat we ons duurzaamheidproject zo snel mogelijk willen realiseren.”
‍

TLV: Denk je dat jullie businessmodel bestand is tegen de schommelingen van de elektriciteitsprijzen?

SDB: “Dieselprijzen schommelen ook heel erg. Er is natuurlijk een reden waarom we beslist hebben om onze elektriciteit zelf op te wekken. We willen niet meer afhankelijk zijn. Die beslissing zal een zekere buffer en bescherming bieden tegen schommelingen op de energiemarkt.”

TLV: Dus geen elektriciteitsclausule, naar analogie met een dieselclausule?

SDB: “Dit zal afhangen van waar we op dat moment zullen staan. Indien we zelf kunnen opwekken, zullen we dat op andere manier benaderen. Maar het kan zijn dat we op bepaalde plekken moeten laden waar we wel nog afhankelijk zullen zijn van het net. Het is moeilijk om hier op dit moment een eenduidig antwoord op te geven.”

TLV: Welke tips kan je meegeven aan transporteurs die willen verduurzamen?

SDB: “Het draait niet alleen om elektrisch rijden. Kleine en grote transporteurs hebben de mogelijkheid om dingen te doen die een positieve impact hebben op het milieu. De hoge basisinvestering voor elektrische voertuigen is niet meteen voor iedereen haalbaar. Als je je eigen businessmodel onder de loep neemt, kom je tot bepaalde inzichten die niet echt duur zijn om te implementeren. Hierbij denk ik bijvoorbeeld aan ons netwerk aan hubs die we hebben ingevoerd om minder kilometers te moeten rijden.

Binnen VPD hebben we een zogenaamd green team opgericht, waarbij elke afdeling voorstellen doet om groener te rijden. Staar je dus niet blind op die heel hoge investeringen in een elektrisch wagenpark of waterstof. Er zijn heel wat kleine dingen die ook veel kunnen opleveren.

Een efficiënt planningsysteem kan een giga-impact hebben op het aantal gereden kilometers en de CO2-uitstoot. Er zijn momenteel gespecialiseerde bedrijven, die transporteurs kunnen bijstaan om te verduurzamen. Het loont zeker de moeite om eens te luisteren. Chauffeurs coachen op hun rijstijl kan ook interessant zijn. We hebben vastgesteld dat het gemiddeld verbruik gigantisch is gedaald. Dat kost allemaal niet zoveel geld, maar de impact is enorm.

We moeten stoppen met denken dat we van nul naar DE oplossing zullen gaan. Daar ligt een heel traject tussen en iedereen moet daar zijn eigen invulling aan geven.”

Transportbedrijf V1000 uit Roeselare eindigde in het voorjaar op een meer dan verdienstelijke tweede plaats in de Transporteur van het Jaar-competitie. Voldoende reden voor TLV magazine om naar West-Vlaanderen te trekken voor een gesprek met Sandro Paravizzini. De enthousiaste CEO van V1000 ziet de toekomst van het wegtransport hoopvol tegemoet.

‍

Interview: Céline Heirwegh en Jan Soenen

‍

TLV magazine: V1000 is een relatief nieuwe naam in de transportsector.
De vorige benaming, AJ Veurink, zal bij de meesten wel nog een belletje doen rinkelen. Waar staat de nieuwe naam voor?

Sandro Paravizzini: “Op 1 december 2019 heb ik het bedrijf AJ Veurink volledig overgenomen. Het was aanvankelijk de bedoeling om die naam nog een aantal jaar te behouden. Maar toen sloeg corona toe. Een crisis waarvan we de impact niet konden inschatten. We hebben er toen voor gekozen om niet bij de pakken te blijven zitten en de geplande grootschalige investeringen in het wagenpark gewoon door te zetten. En toen kwam het idee om de naam te veranderen, om een signaal te geven dat het niet allemaal kommer en kwel was. Met de beroemde woorden van Churchill: “If you’-re going through hell, keep going”.

Ik wou een futureproof merknaam en product creëren. Toen ons agentschap de naam V1000 voorstelde, was ik al na één seconde verkocht. De ‘V’ is niet alleen een verwijzing naar Veurink, maar ook naar vrede, vooruitgang en verbondenheid.
En de 1000 staat voor mille grazie (nvrd: duizend maal dank in het Italiaans), wat dan weer een knipoog is naar mijn Italiaanse roots. Die ‘mille grazie’ verwijst naar onze ziel om onze dankbaarheid en respect te tonen voor personeel, klanten en leveranciers.

Het is nu aan ons om die merknaam zoveel mogelijk uit te dragen op onze vrachtwagens, onze socials, onze kledij, enz. Mocht ik kunnen, zou ik mijn chauffeurs in een kostuum van Armani laten rondrijden (lacht). Om maar te zeggen hoeveel belang ik hecht aan de merknaam V1000. Tegen 2023 moet de rebranding volledig rond zijn.”
‍

TLV: En wie is Sandro Paravizzini?

SP: “Ik ben fiscalist van opleiding en ik heb het geluk gehad dat ik hier binnen het bedrijf altijd de kans heb gekregen om door te groeien. Ik had een goede band met de vorige eigenaars. Toen bleek dat er binnen de familie Veurink geen opvolging was, heb ik beslist om de sprong te wagen. Dat was eind 2017 en ik wil niet verhullen dat het bedrijf toen in slechte papieren zat.  Mijn visie over de toekomst van de onderneming én transport strookte niet met de visie van de eigenaars, maar ik was  overtuigd van mijn gelijk.

Ik heb in 2019 een vijfjarenplan uitgewerkt om uit de moeilijkheden te geraken en drie jaar later stellen we vast dat we verder staan dan vooropgesteld. Met de nodige passie kan je veel bereiken en die passie heeft ongetwijfeld wel iets te maken met mijn Italiaanse roots. Die passie is eigenlijk ook het DNA van V1000. Mijn taak bestaat erin om het vuur permanent aan te wakkeren. Dit is geen holle slogan. Klanten die bijvoorbeeld met de planning in contact komen, voelen die passie ook en dat is heel belangrijk voor mij. Mijn rechterhand in het bedrijf, Karel, verwoordt het als volgt: problemen zijn oplosbare moeilijkheden. Dat is onze basis om onze kwaliteit telkens te verbeteren."

TLV: Bij de overname gaf je aan dat digitalisering een cruciaal element is. Hoe vertaalt zich dat bij V1000?

SP: “Ik heb me voorgenomen om van de digitalisering het paradepaardje te maken van V1000. We moesten een forse inhaalbeweging maken op dat vlak. Nog voor corona wou ik ervoor zorgen dat ook de dispatchers van thuis uit konden werken. Ik wou het evenwicht werk/privé van mijn medewerkers verbeteren. Iedereen had dus al een werkplek thuis. Toen de pandemie uitbrak, moesten we dus niet meer schakelen.

We wilden ook sterk inzetten op de digitalisering van de gigantische documentenstroom. Tegen het einde van dit jaar wil ik komaf maken met alle documenten in de cabine, en alles via een soort iPad laten verlopen.

Een derde pijler van onze digitalisering is onze samenwerking met het Franse Shippeo. Dit systeem zorgt ervoor dat onze klanten hun goederen continu online kunnen volgen. De klant kan alleen de vrachtwagens volgen waar zijn goederen in zitten en kan continu de ‘estimated time of arrival’ opvolgen. Een bijkomend voordeel is dat alle documenten aan dit systeem kunnen worden gekoppeld, zodat de klant al zijn transacties op één portaal kan bekijken. Tenslotte zijn we ook bezig met het bundelen van alle mogelijke data: de gegevens van de boordcomputers, van Shippeo, interne documenten, enz. We willen namelijk op ieder moment kunnen zien hoe het bedrijf draait. Dan heb ik het over de financiële situatie, de prestaties van de chauffeurs, het verbruik, de interne werking van het bedrijf, de stand van zaken in de magazijnen, fouten, klachten, het aantal verhandelde paletten, enz. Dit moet ons de mogelijkheid om nog sneller te kunnen ingrijpen.”
‍

TLV: V1000 eindigde in april van dit jaar op een zeer verdienstelijke tweede plaats in de Transporteur van het Jaar. Wat waren de krachtlijnen van jullie dossier?

SP: “Onze deelname is een beetje raar tot stand gekomen. De organisatoren van de awards hebben ons aangemoedigd om deel te nemen omdat ze heel wat positieve signalen hadden opgevangen over ons bedrijf.

Ik denk dat het volledige V1000-concept de grootste sterkte was van ons dossier. Hiermee bedoel ik onze visie over digitalisering, onze aanwervingspolitiek, onze aandacht voor verkeersveiligheid, onze toekomstvisie, ons beleid rond maatschappelijk verantwoord ondernemen en onze prijzenpolitiek. Ik was zeer trots over onze tweede plaats en ik vind dat VPD de terechte winnaar is.”
‍

TLV: Op de website lezen we dat V1000 doordrongen is van waarden, die jullie een prominente rol van betekenis proberen geven in de ‘harde’ transportwereld.

SP: “Werknemersvoldoening is de basis van ons bedrijf. Zo staat het trouwens ook op onze website. Alles moet hiervoor wijken. De reden is vrij simpel. Zonder chauffeurs is er niets mogelijk. Samenhorigheid en respect zijn superbelangrijk. We streven altijd en overal naar samenwerking op lange termijn. Met onze leveranciers, met onze klanten en dus ook met onze werknemers. Volgens mij is dit de garantie om te kunnen groeien. Individualisten hebben hier geen plaats.

Ik snap wel dat winst maken belangrijk is voor de continuïteit, maar we hechten evenveel belang aan samenhorigheid en waardecreatie. Iedereen moet zich hier goed voelen en moet kunnen meegenieten van het succes van ons bedrijf. Als ik hier de vrijdagnamiddag rondloop en vaststel dat de chauffeurs met een goed gevoel het weekend ingaan, dan ben ik pas echt gelukkig.”

TLV: Transporteurs ondervinden de grootste moeite om geschikte chauffeurs te vinden. Welke strategie past V1000 toe om chauffeurs aan te werven en aan boord te houden?

SP: “Onze eerste prioriteit is het behoud van de bestaande chauffeurs. Als de chauffeurs zich hier goed voelen, is het mogelijk dat zij als ambassadeur andere chauffeurs kunnen overtuigen om bij ons te komen. Mond-aan-mond reclame is nog altijd de beste promotie, ook om chauffeurs aan te trekken. Om onze chauffeurs aan boord te houden, investeren we in het best mogelijke materiaal. We proberen hen ook mee te trekken in het V1000-verhaal als sterk merk, onder meer met onze exclusieve werkkledij.

Ik droom van een eigen opleidingscentrum. Niet zozeer voor de code 95, maar om onze eigen chauffeurs de specifieke vereisten van ons bedrijf bij te brengen. Dan heb ik onder meer over de omgang met de klanten. We proberen onze chauffeurs ook zoveel mogelijk te helpen door zoveel mogelijk rekening te houden met hun privé-situatie. We hebben al vastgesteld dat als je veel geeft, je ook veel terugkrijgt. “Have respect for everyone on your way up, because you will need them on your way down”. Om over na te denken ….

Het is misschien een beetje raar om het zo uit te drukken, maar de chauffeur is de grondstof van transport. Terwijl heel wat producerende bedrijven een tekort hebben aan grondstoffen, heeft de transportsector een tekort aan chauffeurs. Als er schaarste is dan gaat de prijs omhoog. Tien jaar geleden vertelde ik een klant dat er ooit een tijd zou komen dat klanten de loonkost van een chauffeur zouden betalen. Die tijd is nu aangebroken. Het komt er nu enkel nog op neer om met de kwaliteit van onze dienstverlening beter te scoren dan de concurrentie. De prijs voor transport is veel gestegen, maar is nog altijd te laag."
‍

TLV: Een andere uitdaging in onze sector zijn de brandstofprijzen. Hoe gaan jullie hier mee om? Doorrekenen lijkt ons de enige optie?

SP: “Het is meer dan de brandstofprijzen. De loonkost en de prijzen van de voertuigen zijn ook gevoelig gestegen. Daarnaast zitten wij nog maar bij de start van een hoge inflatie, dus wordt het de komende jaren geen gemakkelijke oefening. Maar eigenlijk is het simpel. Als de prijs van transport stijgt, dan kunnen wij niet anders dan onze prijzen aanpassen, steeds in overleg met de klant uiteraard.

Als de prijs van de brandstof stijgt, verhogen we onze prijs. Daalt de dieselprijs, dan verlagen we onze prijs. Dat is de logica zelve. Het zijn niet altijd de meest aangename gesprekken, vooral als de diesel met bijvoorbeeld 20% is gestegen. Maar we kunnen niet anders, en ik heb ook het gevoel dat al mijn collega’s ook gewoon doorrekenen.

Transporteurs die niet doorrekenen, zijn volgens mij een vogel voor de kat. Het enige gevaar dat om de hoek loert, is de prijselasticiteit. Waar is het punt dat de consument niet meer kan of wil betalen? Snel schakelen en wendbaar blijven, wordt een uitdaging."
‍

TLV: Aan uitdagingen geen gebrek in onze sector. Het wegtransport staat voor een ingrijpende transitie naar alternatieve aandrijvingen. Hoe ver staan jullie op dit vlak?

SP: “In onze situatie zijn er maar twee mogelijkheden. Meegaan in het verhaal, met alle noodzakelijke investeringen in voertuigen, laadinfrastructuur en tankmogelijkheden in het geval van waterstof. Het alternatief is gewoon stoppen met de activiteiten. Wij kiezen uiteraard voor de eerste optie. De komende maanden staan er veel beursbezoeken en gesprekken met voertuigenleveranciers ingepland. Tegen eind volgend jaar wil ik beginnen testen in combinatie met gesprekken met onze klanten. Het is effectief een grote uitdaging, maar tegelijkertijd ook een immense opportuniteit om de toekomst van jouw bedrijf te garanderen. De overheden gaan op het vlak van bevoorrading ook dringend in gang moeten schieten. Het ergert me soms dat alles zo lang duurt!

De energietransitie komt op ons af en we zullen er ook naar handelen. Ondertussen proberen we onze routes te optimaliseren en bepaalde leveringen te clusteren om minder kilometers te rijden. Dat is beter voor ons, voor onze klant en voor het milieu.”
‍

TLV: In de aanloop naar dit gesprek vertelde je ons dat de transporteur een zeer mooie toekomst te wachten staat?
Vertel…

SP: "Ik zie een mooie toekomst in het transport, op voorwaarde dat je investeert in de toekomst. De transporteur die zich laat omringen door de juiste mensen en die zelf een duidelijke visie heeft op transport, heeft de potentie om een mooie toekomst uit te tekenen. De kwaliteit van de dienstverlening zal steeds belangrijker worden en die kwaliteit zal zich blijven vertalen in een correcte prijs. Ik denk dat er tijd gaat komen dat de vervoerder zal bepalen wanneer de goederen zullen geleverd worden en als we dit kunnen realiseren, wacht er ons een zeer mooie toekomst.

Transport is een prijs die moet betaald worden en V1000 heeft niet de ambitie om de goedkoopste te zijn. De transportsector heeft de voorbije twee jaar een bocht van 180 graden gemaakt.

Voor heel wat bedrijven was transport een kostenpost, een noodzakelijk kwaad zelfs. Maar die bedrijven beseffen ondertussen dat transport een zeer belangrijk element is geworden. Ze zijn nu vooral op zoek naar een kwalitatieve vervoerder, en de prijs is nu minder belangrijk.

Ook de consument zal zijn verwachtingen moeten bijstellen. De levertijden moeten veranderen en die tijd zit er aan te komen. Geduld is een deugd die een beetje op de achtergrond is geraakt.

De kostenstijgingen kunnen nu gewoon worden doorgerekend, zonder al te veel onderhandelingen. Hierdoor kunnen we ons nog meer concentreren op de dienstverlening, want de klant moet natuurlijk waar krijgen voor zijn geld.

Enkel de files blijven een groot probleem. Eén van de grootste oplossingen ligt volgens mij bij onze klanten. Die zouden er moeten voor zorgen dat we meer tijd hebben voor te leveren, onder meer door langer open te blijven. Mocht de massa vrachtwagens op de weg iets meer gespreid kunnen worden, dan zou dit al enig soelaas bieden. En sinds de invoering van
de kilometerheffing, is de kwaliteit van onze wegen er ook niet bepaald beter op geworden.

Maar om positief te eindigen : transport is en blijft een onmisbare schakel in de volledige economie en het welzijn van elk individu. Dit is nu wel bij iedereen doorgedrongen."
‍

V1000
V1000 is gespecialiseerd in groupagevervoer, B2B en B2C, op de Benelux en Frankrijk. Het maakt hiervoor gebruik van een eigen wagenpark van ca. 50 voertuigen met zowel trekker-oplegger combinaties, als vrachtwagen-aanhangwagens. De onderneming uit Roeselare doet ook een beroep op een vijftal vaste onderaannemers.

V1000 werkt rechtstreeks van afzender tot ontvanger, zonder hubs. Het klantenportfolio is zeer divers met klanten in alle sectoren. V1000 streeft ernaar om zo weinig mogelijk conjunctuurgevoelige producten te vervoeren om het wagenpark optimaal te kunnen benutten, van januari tot december.

‍